5 lat Irminastyle

Kochani, właśnie dzisiaj mija dokładnie... 5 lat od kiedy zaczęłam blogować! :)
Pamiętam jak dziś, kiedy pewnego popołudnia, wróciłam po lekcjach w liceum i znudzona stwierdziłam, że kolejny raz nie mam czym się zająć. Przez wiele lat miałam wiele pasji. Śpiewałam, pływałam, chodziłam na gimnastykę, grę na instrumentach i dodatkowe lekcje angielskiego. Przede wszystkim jednak kochałam taniec. Aż do pierwszej klasy liceum, kiedy lekarz zabronił mi uprawiania sportów ze względu na chore kolana. Przez długi czas nie wiedziałam co ze sobą zrobić, szukałam nowej pasji, która pozwoliłaby mi zająć  wolne wieczory, momentami byłam naprawdę zdesperowana, bo nie miałam pomysłu czym wypełnić tę pustkę.
Moja mama od wczesnych lat młodzieńczych szyła razem z siostrą, stąd też maszyna do szycia oraz innego typy przyrządy do robótek ręcznych zawsze gościły u mnie w domu. Mama uwielbiała kiedyś szyć, szydełkować oraz robić na drutach. Szczerze... mnie to kompletnie nigdy nie interesowało! (Chociaż mam przebłyski pamięci, kiedy w wieku ok 6 lat lubiłam się maszyną czasem pobawić). Prawda jest jednak taka, że do 18 roku życia maszyna do szycia kojarzyła mi się jedynie z hałasem, który od czasu do czasu powodowała moja mama, szyjąc sobie nową spódnicę lub... pościel. Maszyna mogła dla mnie nie istnieć i nie robić nic innego prócz gromadzenia kurzu. Jakim więc cudem w ogóle zaczęłam szyć?

TRANSLATE

Przełomowym zdarzeniem dla mnie z całą pewnością była moja studniówka. Nigdy nie przywiązywałam i nadal nie przywiązuję szczególnej wagi do tego typu imprez, jednak zależało mi aby akurat tego wieczoru wyglądać pięknie i wyjątkowo. Broń Boże, aby ktoś wtedy pojawił się w takiej samej kreacji jak moja! Chodziłam po sklepach i szukałam idealnej sukienki, jednak dosłownie wszystkie wydawały mi się szyte na jedno kopyto, bez wyrazu, kiczowate lub pospolite. Odpadała też każda kreacja w kolorze czarnym, bo to najczęściej wybierany kolor, a ja musiałam się przecież czymś wyróżnić. Traf chciał, że kilka dni po świętach Bożego Narodzenia, akurat przed planowaną imprezą, w telewizji leciał film Jak stracić chłopaka w dziesięć dni. Kreacja, którą miała na sobie Kate Hudson, tak mnie zachwyciła, że... postanowiłam sobie taką uszyć! Nie miałam kompletnie żadnego pojęcia o szyciu, a co dopiero w tworzeniu od podstaw  dopasowanej kreacji do ziemi, szytej na własną miarę. Moja mama uznała, że zwariowałam i stwierdziła, że z pewnością zmarnuję jej materiał, który znalazłam w szafie, mając w zamiarze wykorzystać go na planowaną sukienkę. Na szczęście zawsze byłam w świetna we wszelkich zajęciach wymagających kreatywnego podejścia oraz wykorzystania zdolności manualnych. Poświęciłam na stworzenie tej kreacji kilka wieczorów. Nie korzystałam z żadnych wykrojów, jedynie z własnej intuicji jednocześnie się ucząc. Sama, bez niczyjej pomocy, uszyłam suknię ze złotej satyny, przypominającą filmową, oryginalną wersję. Na studniówce prawie nikt nie chciał uwierzyć, że stworzyłam ją sama (chociaż sposób jej wykonania i wykończenia wołał o pomstę do nieba i teraz z pewnością bym jej nigdzie nie założyła! :D), a ja czułam się niesamowicie dumna z siebie. Pomysł szalony i spontaniczny, ale to właśnie on i ta sukienka, zaszczepiły we mnie pasję, jaką jest szycie.

Zaraz po studniówkowej sukience, zaczęłam wykorzystywać kolejne materiały znalezione w szafie mamy (kiedyś sporo szyła, więc kupowała również wiele rodzajów tkanin). Nie była szczególnie zadowolona tym, że podkradam jej ciekawe materiały, które potencjalnie mogę zniszczyć, jak i tym, że po prostu zajmuję jej maszynę :) Lecz mi to kompletnie nie przeszkadzało, chciałam szyć więcej i więcej. Sukienki, topy (początkowo z podwyższonym stanem), torebki-worki, prawie każdego wolnego wieczoru szyłam sobie coś nowego. Wszystko co wychodziło spod mojej maszyny, było moim autorskim pomysłem (do teraz przywiązuję do tego sporą wagę, gdyż nie lubię kopiować innych. Nie korzystam również z gotowych wykrojów z Burdy).
Jednocześnie zaczęły interesować mnie blogi o modzie, głównie z inspiracjami. Blogowanie w Polsce dopiero raczkowało, a pokazywanie własnych zdjęć w internecie było wręcz przejawem sporej odwagi. Pewnego marcowego popołudnia po powrocie ze szkoły, postanowiłam, że sama założę własnego mini bloga. Spontanicznie wymyśliłam nazwę Irminastyle i już po chwili adres www.irminastyle.pinger.pl stał się aktywny. Początkowo umieszczałam tam własne modowe inspiracje, aż w końcu postanowiłam zaprezentować samą siebie, w uszytej autorskiej sukience. Zauważyłam, że tego typu posty cieszą się o wiele większym zainteresowaniem czytelników, więc zaczęłam umieszczać je regularnie. Blog jest aktualizowany do dziś. Po ok dwóch latach ruszyłam z irminastyle.blogspot.com (w tej chwili www.irminastyle.com), czyli stroną, na której w tej chwili się znajdujecie :) Blogspot, dał mi o wiele więcej możliwości jeżeli chodzi o sposób blogowania oraz popularność.

Szczerze... spontaniczne założenie bloga było jak dotąd najmądrzejszą decyzją w moim życiu! Dzięki niemu nadal szyję, bo jestem zmotywowana do pokazywania nowych autorskich dzieł w kolejnych postach. Poznałam niesamowitą ilość inspirujących ludzi oraz prawdziwych przyjaciół. Zaczęłam bywać w Warszawie na pokazach mody, otwarciach butików, aż w końcu na jakiś czas tam zamieszkałam. Przeżyłam własne 3 pokazy mody (w tym jeden w Dublinie), stworzyłam pierwszą kolekcję, miałam okazję nawiązać ciekawe współprace. A wszystko to zasługa entuzjastycznego podejścia do życia oraz starej maszyny do szycia mamy :)
Bez szycia i blogowania moje życie byłoby niesamowicie nudne, w tej chwili jest jego nierozerwalną częścią, jego sensem. I chociaż kolana nadal czasem bolą, maszyna wciąż ta sama, żadnego kursu krawieckiego jak dotąd nie zaliczyłam, to są to rzeczy naprawdę nieistotne i nie przeszkodzą mi w realizacji dalszych marzeń. A mam ich w głowie naprawdę sporą ilość :)

Chciałabym z całego serca podziękować wszystkim moim czytelnikom, a zwłaszcza tym, którzy są ze mną od lat. Blog jest przede wszystkim dla Was i cieszę się, że udaje mi się Was czasami zainspirować. A już najbardziej radują mnie maile i komentarze, w których dowiaduję się, że sami zaczynacie szyć! Wiem, że z mojego powodu wiele maszyn do szycia zostało odkopanych ze strychów, bądź zakupionych! :D Także Moje Drogie, zachęcam do szycia, to naprawdę NIE JEST TRUDNE! :)

To wszystko, co chciałam Wam dzisiaj przekazać :)
Na koniec tego wywodu, przygotowałam skromny przegląd moich ulubionych autorskich projektów w stylizacjach, które powstały na przełomie tych pięciu wspaniałych lat :)

TRANSLATE

2013-2012

2011

2010

2009

2008

ZAGŁOSUJ NA MNIE W KONKURSIE SZYCIOWY BLOG ROKU

FACEBOOK

KONKURS Z SHEINSIDE