W jakim świecie ja żyję?

Dzisiejszy post jest o tym, co w ostatnim czasie chodzi mi po głowie. Jest mieszanką moich myśli i stwierdzeń, które nawarstwiały się od jakiegoś czasu. Mam nadzieję, że nie będziecie mieli mi go za złe, ale nawet ja mam potrzebę odpocząć sobie czasem od stylizowania się, fotografowania i innych, wszelakich spraw przyziemnych.

Zastanawialiście się kiedyś w jakim kierunki zmierza ten świat? Żyję prawie 24 lata i momentami mam wrażenie, że w nie najlepszym. Aktualnie telewizja oferuje nam pełną ramówkę programów typu Trudne Sprawy, albo Miłość na bogato <!>. Oglądając je od razu mam wrażenie, że ich pomysłodawca ma mnie za debila, a moje IQ maleje. Pudelek promuje kompletne beztalencia, których jedynymi umiejętnościami są: pokazywanie dupy i cycków, promowanie się na ściankach i wzbudzanie skandali. Wchodzi do łóżka osobom publicznym i publicznie też pierze ich brudy. Z Waśniewkiej zrobił celebrytkę...

Internet pełen jest hejterów i ludzi, którzy anonimowo wylewają swoje żale. A przecież każdy hejter uważa swoją opinię za istotną i OBIEKTYWNĄ. Mniejsza z tym, że przeważnie jest ona poniżej poziomu i zwyczajnie obraźliwa. Pokazując się w internecie trzeba mieć grubą skórę. Czasami mam wrażenie, że ktoś chce mnie wykurzyć z mojego świata, który sama sobie stworzyłam. Sprawić swoimi komentarzami, abym poczuła się tu źle. Na szczęście mój blog jest moim podwórkiem i nie muszę tutaj tego tolerować.

Owszem, może i jestem gruba, brzydka, głupia, nie umiem szyć  i mam zakola <?> Ale do jasnej cholery: NO I CO Z TEGO? Nie każdy jest idealną blogerką niczym Karina in Fashionland. Nie istnieje jedyny kanon piękna, w który koniecznie trzeba się wpasować, bo w innym wypadku za własnym przyzwoleniem człowiek godzi się na przyjmowanie uwłaczającej krytyki całego świata. Na razie nie zamierzam się odchudzać i nie widziałam jeszcze żadnej osoby, która strojem z rozmiaru 42, odchudziła się optycznie na 36. Czy to oznacza, że nie powinnam pokazywać się publicznie? Nie dajmy się zwariować.

Prowadzę bloga, grubo ponad pięć lat, kocham to robić, uwielbiam Was inspirować, wiem, że mam grono swoich stałych czytelników i za to Wam serdecznie dziękuję. Widzę jednak poważne zmiany w blogosferze. Sprzedajność, rosnącą konkurencję, nawet mi kilkukrotnie przemknęła w głowie myśl, aby bloga zamknąć by dłużej nie identyfikować się z tym środowiskiem, ale zaraz po chwili przypominam sobie, że to taka część mojego życia, którą po prostu kocham i jest ona dla mnie codziennym wyzwaniem. Przykro mi czasami patrzeć, na wyrastające jak grzyby po deszczu blogi dziewczyn zakładających je w celach komercyjnych, namnażające się nieprzyjemne sytuacje między blogerkami, firmami, portalami internetowymi, promocję kiczu i tandety. Pozerstwo, parcie na szkło, afery, aferki i promocję własnej głupoty. Niemodne Polki, może i często trafnie opisują polską blogosferę, podważając autentyczność poszczególnych osób, ale namawiają również do donoszenia na blogerki i śledzenia ich prywatnych zachowań. Po co?

Może nie będę wypowiadała się więcej na temat środowiska, w którym sama siedzę, bo do własnego gniazda się nie pluje i wiele dziewczyn naprawdę lubię i szanuję, zatem nie wypada. Wątpię jednak, abym zdecydowała się na założenie bloga w obecnych czasach, oceniając po tym jak to wygląda z zewnątrz.

Staram się być silna i odporna na przeciwności. Ignoruję negatywne bodźce, nie karmię się głupotą. Uwielbiam przejrzyste sytuacje, dlatego nie ważne co - zawsze jestem szczera, wiem czego chcę i mam własne zdanie. Wyznaczam sobie cele, które powoli staram się realizować. Chcę podróżować, przeprowadzić się, może nawet znaleźć drugą połówkę i pewnie kiedyś założyć rodzinę. Kocham życie.

Od zawsze bez skrupułów pozbywam się też ze swojego otoczenia osób toksycznych, które są nieszczere i zazdrosne. Boli ich sukces innych, fałsz wyczuwam na kilometr. To smutne, jak taka lista znajomych może się skurczyć w niewielkim okresie czasu, ale nie liczy się ilość, lecz jakość. Nawet w sporej grupie można być kompletnie samotnym i niezrozumianym.

W moim życiu jestem dumna z dwóch rzeczy: nigdy nikt się na mnie mocno nie zawiódł i moi przyjaciele są najinteligentniejszymi ludźmi, jakich znam. Choć może jest to mała garstka ludzi, to od lat otacza mnie grono oddanych osób, na których zawszę mogę liczyć i cieszyć się wspólnie ze zdobytych osiągnięć.

Moje motto życiowe to: SZANUJ LUDZI. Każdego! Nawet kiedy ktoś wydaje się być głupi, wredny, jest gruby albo chory. Szacunek należy się każdemu zawsze i wszędzie. No chyba, że na serio ten ktoś sobie zasłużył...

Łatwo jest ocenić kogoś po wyglądzie lub po pierwszym wrażeniu, ale ta krytyka jest bardzo często krzywdząca i niesprawiedliwa. Mam wrażenie, że wszyscy się wzajemnie nakręcamy, plujemy jadem na prawo i lewo. Obrazić i skrytykować kogoś, kto ma jakiekolwiek ambicje, mimo, że nie jest od razu mistrzem w tym co robi, ale przynajmniej próbuje - nie jest trudno. Szkoda tylko, że przeważnie robią to osoby, które same całymi dniami siedzą na dupie przed komputerem i poza zarobkową pracą, w niczym innym się nie realizują.

Naprawdę... większość ludzi powinna znaleźć w sobie jakieś pasje, marzenia. Dążyć do tego by je osiągać i zwyczajnie starać się być szczęśliwym. Być sobą.

Grrr, czasem mam ochotę gdzieś uciec lub wyjechać.