Fresh start

Mieliście kiedyś silną ochotę zmienić swoje własne środowisko na kompletnie inne? Męczyła Was Wasza praca, studia, towarzystwo i przyjaciele? A może uświadomiliście sobie, że nie znaleźliście jeszcze własnego celu w życiu, a miejsce, w którym aktualnie jesteście na Waszej ścieżce życiowej jest nieco bez sensu i znacznie odbiega od Waszych wcześniejszych wyobrażeń? Ja tak czułam ponad trzy lata temu, kiedy to na kilka miesięcy wyprowadziłam się do Warszawy. Czuję to również dziś.

TRANSLATE

Pamiętam, kiedy w 2011 roku zapragnęłam nagle zamieszkać w stolicy. Miałam stałą pracę w salonie sukien ślubnych, którą bardzo lubiłam. Miałam własne mieszkanie obok rodziców, studia i grono zaufanych przyjaciół. Jednakże czułam, że moje życie jest mimo to jakieś puste, nudne i nijakie. Poszukałam nowych doświadczeń, wyzwań i targała mną chęć sprawdzenia się w nowej sytuacji. Chciałam wiedzieć jak to jest pracować na siebie, żyć w obcym mieście i wynająć pokój z obcymi mi ludźmi. Zacząć coś nowego w miejscu, w którym było się jedynie kilka razy i nie znało się kompletnie nikogo. Zależało mi na zmianie środowiska i sprawdzeniu się w obcym miejscu. Chciałam częściowo zapomnieć o tym co posiadałam i docenić swoje życie z innej strony. Po blisko ośmiu przeżytych w Warszawie miesiącach, mogłam wtedy stwierdzić, że było to dla mnie bardzo ważne doświadczenie, potrzebne mi do poznania samej siebie i nauczeniu się czym po prostu jest życie. Dowiedziałam się nagle co to jest praca na cały etat, poznałam nieco kulisy świata mody w Warszawie, dowiedziałam się na czym polega rozłąka z rodziną i z przyjaciółmi pozostawionymi w rodzinnym mieście, oraz jak spełnić swoje (wtedy) wielkie marzenie jakim była organizacja własnego pokazu mody (jeżeli śledzicie mojego bloga od dawna, to na pewno go pamiętacie :) ). Poznałam też nową grupę bliskich mi osób, a na innych zawiodłam się boleśnie nieraz. Zweryfikowałam swoje podejście do kwestii zaufania do ludzi, nauczyłam się wielu rzeczy o sobie i innych. Dojrzałam. Wyprowadzka pomogła mi docenić pewne wartości i odrzucić to co dotychczas niepotrzebnie zawracało mi głowę. Dlatego też finalnie wróciłam do rodzinnego Poznania i postanowiłam kontynuować studia. 

Dzisiaj jest rok 2014, a ja nadal czuję, że jestem na łagodnym, życiowym zakręcie. Szczerze? Nie samym blogiem i modą człowiek żyje. Od prawie roku nie byłam  Warszawie. Odrzucam wszystkie zaproszenia na pokazy mody i spotkania towarzyskie. Nie chce mi się, szkoda mi pieniędzy i nie widzę w tym większego sensu. Mimo, że kiedyś kursowałam pomiędzy stolicą a miastem rodzinnym średnio dwa razy w miesiącu. Potrafiłam wstać na pociąg o 4:00, aby na 10:00 pokazać się na jakim bankieciku, co wtedy jeszcze mocno mnie kręciło. Dzisiaj mam to trochę gdzieś. Ten świat jest mocno sztuczny. Te wszystkie pokazy mody, spotkania blogerek, torby z prezentami, ocenianie po wyglądzie i lans… Nie będę tutaj teraz opowiadała o tym, jak dokładnie wygląda to od środka, bo nie chcę nikogo urazić. Nie jest to jednak styl życia, który w całości mi odpowiada. To trochę zbyt mało. Prowadzę bloga od 2008 roku i od zawsze robiłam to dla siebie. To moje miejsce, które jest moją osobistą motywacja i ostoją. Nigdy nie miałam w zamiarze zdobywać za jego pośrednictwem wielkiej popularności, pieniędzy i „fejmu”. Co więcej kiedy kogoś poznaję, to prawie nigdy nie mówię, że mam bloga, ale nie dlatego, że się go wstydzę (absolutnie nie!), ale dlatego, aby nie wysłuchiwać kolejny raz pytań w stylu Czy znasz Jessickę Mercedes?, albo Czy to prawda, że tak dużo zarabiacie i dostajecie wszystko za darmo?. Może dlatego, że bloguję już tak długo, mam lekko dosyć również i tej kwestii. Nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam prowadzić bloga, uwielbiam również szyć, ale każdy jednak czasami potrzebuje odpoczynku, aby ponownie odnaleźć w sobie pierwotną motywację, pasję i radość. Cieszę się więc, że w najbliższym czasie zajmę się czymś nowym...

Jedyną rzeczą, jaką w życiu żałowałam jest to, że na studiach licencjackich nie pojechałam na Erasmusa. Dlatego też zapisałam się na studia magisterskie i... właśnie przebywam w Porto, w Portugalii, gdzie spędzę następne min. 5 miesięcy! :)
Kiedyś chciałam wiedzieć jak to jest mieszkać w obcym mieście, a teraz pragnę poznać, jak to jest mieszkać w obcym kraju. Znowu potrzebuję porzucić dotychczasowe życie, sprawdzić się w kompletnie nieznanym mi miejscu i dowiedzieć czegoś nowego o sobie. Czuję się lekko znudzona codzienna rutyną, rozczarowana kilkoma znajomościami i jestem żądna nowej, wielkiej przygody! Bo jeżeli nic mnie w moim mieście mocno nie trzyma, oprócz mojej uczelni, która i tak mnie wysyła za granicę, to dlaczego by nie lecieć? :) Jestem silna i wiem, że cokolwiek by się działo, to zawsze sobie poradzę. Przylecę do Polski najwcześniej z trzy lub pięć miesięcy, więc przede mną wielka próba. Na pewno będę tęskniła za moją rodziną, mieszkaniem, rowerem i maszyną do szycia. Nie mam za to wielkich oczekiwań odnośnie tego wyjazdu, będzie co będzie. A wiem, że będzie jednak na pewno cudownie! Nawet wtedy, kiedy zgubię się w mieście, lub będę klepała biedę i z wytchnieniem wyczekiwała nowej transzy stypendium :D (Btw. Dlaczego ono jest takie niewielkie ?! :/)

No  więc cóż....
Portugalio, here I come!!! :D

Moja uczelnia: