Poerasmusowa depresja, czyli powrót z równoległej rzeczywistości do ojczyzny

Wiedziałam, że powrót do ojczyzny po blisko 10 miesiącach spędzonych w Portugalii wcale nie będzie łatwy. Żyłam sobie w tym czasie nie tyle co beztrosko, ale zwyczajnie kompletnie innym stylem życia! Praktycznie jedynym wspólnym elementem łączącym moje oba równoległe światy (Porto - Poznań), był fakt, że studiuję (aczkolwiek również w zupełnie nowym stylu). W Porto wynajmowałam pokój, mieszkałam z dziewczynami z wielu kontynentów, nie szyłam, nie musiałam pracować, często wychodziłam na imprezy, miałam chłopaka, sporo gotowałam, a czas mijał mi od wycieczki do wycieczki. Żyłam sobie beztrosko w swojej bajce, której jedyną wadą był fakt, że musi ona wkrótce dobiec końca...
A więc wróciłam do Poznania i mój dotychczas wywrócony do góry nogami świat wrócił do normy...

TRANSLATE 

Na tą chwilę czuję się jakbym straciła prawie rok ze swojego życia. Weszłam do swojego mieszkania, wytarłam kurze z mebli, założyłam świeżą pościel... i zaczęłam żyć swoim wcześniejszym życiem. Wszystko nagle wydało mi się takie normalne, zwyczajne i po staremu. Moja ulica, podwórko, ulubione miejsca i całe miasto były takie jak zawsze. Oczywiście da się zauważyć pewne inwestycje, nowe budynki i sklepy, ale to nadal mój stary, dobry, rodzinny Poznań!

Pierwszy dzień po powrocie nie był dla mnie za wesoły. Właściwie to potrzebowałam aż 6 dni kwarantanny, czasu dla siebie aby przestać myśleć "po portugalsku", a zacząć myśleć "po polsku". Spędziłam ten czas głownie w domu, nie miałam ochoty spotkać się ze znajomymi, iść na zakupy, a jedynie leżeć, przeglądać stare zdjęcia i rozmyślać o tym, co właśnie się skończyło. Dosłownie nie robiłam prawie NIC. Interesowały mnie za to bardzo plotki z Porto od moich koleżanek, które zostały tam dłużej niż ja, rozmowy z moim byłym już chłopakiem. Wspominałam swoje wszystkie przygody przeżyte na Erasmusie i próbowałam powstrzymać łzy. 10 miesięcy w końcu robi swoje, więc nie mogłabym zapomnieć o Porto ot tak! W Poznaniu w końcu mogłam jednak wylegiwać się we własnej wannie, poczytać zaległe magazyny o modzie, poprzymierzać wszystkie moje ubrania, których nie widziałam od dawna i najeść się chociażby ogórków kiszonych, o które w Portugalii trudno. Po jakimś czasie przyszedł też moment odkurzenia maszyny do szycia i stworzenia czegoś nowego, chociaż nadal nie mam aż tak silnej motywacji do szycia, jak przed wyjazdem.

Pierwsze wyjście na miasto sprawiło mi problemy, gdyż zapomniałam przestawić czas na komputerze i w zegarkach na Polski... No cóż. Do tego jakie mi się to wydało dziwne... wszyscy na ulicy mówili po polsku, więc czasy swobodnego, publicznego obgadywania bezpowrotnie minęły i nikt nie ekscytuje się faktem, że mam blond włosy (haha). Przy pierwszej okazji, po kupieniu piwa w Żabce, podziękowałam ekspedientce mówiąc "dziękuję" po portugalsku :/. Przede wszystkim jednak, już po dwóch dniach po powrocie zaczęłam się zastanawiać, gdzie by tu pojechać?! Strach się bać, ale myślę już nad drugim Erasmusem, praktykami zagranicznymi, odwiedzeniem poznanych w Porto przyjaciół, albo Bóg wie co jeszcze. Kiedyś non stop nawijałam moim znajomym o wycieczce do Hong Kongu, teraz pewnie będę ich zanudzać opowieściami z Porto...

Nie da się też ukryć, że finansowanie z UE się skończyło. Po powrocie nie miałam ani polskiej karty płatniczej, ani doładowanego telefonu, ani legitymacji studenckiej. Gdybym chociaż wróciła z emigracji zarobkowej, mój portfel nie świeciłby pustkami a na koncie zobaczyłabym coś więcej niż same zera. Nagle okazuje się również, że autobusy odjeżdżające spod mojego domu zmieniły rozkład, a tramwaje numery. Musiałam się wdrażać na nowo, czułam się trochę jak wystraszony jelonek.
Wszyscy moi znajomi pracują, są ustatkowani, w związkach, zaręczeni, nie w głowie im częste wyjścia na miasto. Automatycznie więc stałam się bardziej samotna. W Porto byłam bez przerwy otoczona ludźmi, a teraz nie mam zwyczajnie za bardzo z kim iść na imprezę :P.
Okazuje się też, że przyjaciele i inne osoby które rzekomo tak za mną tęskniły, wcale nie mają czasu na normalne, towarzyskie spotkanie. A jeżeli już, to uradowani moim widokiem, podrzucają mi przy okazji tony ubrań do załatania i skrócenia. Hmm...

Prawda jest taka, że nie do końca wiem co mam z sobą począć. Erasmus dał mi wiele, lecz również skutecznie namącił w głowie. Moje miasto, mimo iż za nim tęskniłam, już chyba przestało mi wystarczać. Zdałam sobie sprawę, że Poznań jest super - ale jedynie, kiedy wpadam do niego w odwiedziny. Brakuje mi nieustanych emocji, podróży i wrażeń. Staram się zaplanować jakoś przyszłość, chociażby tą najbliższą, ale nie umiem. Nie mogę się zdecydować co i gdzie robić i szczerze... nigdy, w całym swoim życiu nie byłam tak zmieszana i pogmatwana jak teraz!
Wiem w każdym razie, co będę robiła do końca października, a potem? Nie mam zielonego pojęcia!!!!! Jeszcze w Portugalii myślałam, że po powrocie do ojczyzny zacznę się ustatkowywać, a teraz w głowie mi tylko wyjazdy do USA, na Islandię, albo powrót do Porto... Zdałam sobie sprawę, że połowa mojego mózgu jest nieustannie gdzieś za granicą.
Moje życie już nigdy nie będzie takie samo...

SPÓDNICA: IRMINASTYLE | Bluzka: SheIn | Marynarka: SheIn | Buty, kopertówka: Allegro | Zegarek: Casio | Kolczyki: Parfois

          

Miejsce: Poznań. Polska.